Marieke van Dam

Ik hou van landkaarten. 

Van die oude papieren die je uit moet vouwen (en waarvan ik daarna niet meer weet hoe ik ze weer terug moet vouwen). Maar ook van Google Maps op mijn telefoonscherm. 

Kaarten wekken ontdekzin bij me op. 

Ik ga graag dwalen in steden. Zonder vooraf bedacht doel loop ik rond en kijk ik waar mijn nieuwsgierigheid me naartoe brengt. Ik volg wat mijn aandacht trekt. Duik steegjes in, ontdek verborgen hofjes en achteraf parkjes.  

En... ik kijk regelmatig op de kaart. Niet om te kijken of ik op de goede weg ben, want ik heb geen eindbestemming. Maar om even als een vogel het gebied waar ik loop van boven te bekijken. 

Dan word ik benieuwd wat dat stukje groen tussen het grijs is. Ik wil weten hoe dat kronkelende beekje er in het echt uit ziet. Wat voor sfeer er hangt in het wijkje waar al die koffietentjes zitten. En hoe die verschilt van de wijk er naast waar er geen één te vinden is. 

De kaart zit vol aanwijzingen om verder te ontdekken. 

Mijzelf in kaart brengen voelt voor mij ook zo. Als een manier om op ontdekkingstocht te gaan. Even uitzoomen, boven mijzelf te hangen. Dat wat ik al van mijzelf weet, krijgt zo van bovenaf weer nieuwe betekenis. Ik zie stukken die ik nog niet goed ken en die nieuwsgierigheid opwekken. Benieuwd wat ik ga ontdekken!