Tesse Reversma
Het is half 12 in de avond. Ik heb key west lemon pie ijs als avondeten gehad en daarna te veel chocolade. Ik heb gedaan alsof ik wist hoe ik mijn voorschotberekening moest uitvoeren, om aan mijn huisbaas te bewijzen dat ik slim ben. Het is half 12 in de avond en ik zit op bed. De muziek heb ik zachter gezet, ik ken de nummers allang uit mijn hoofd.
Als ik iets in kaart wil brengen, is het mijn lijf. Ik ben een hoofd op stokjes, heb geen idee waar ik eindig en het lijkt me nuttig dat wel te weten. Ik stuit altijd op de oeverloosheid van mijn lichaam als iets onmogelijk traceerbaars. Ik kan er met mijn hoofd niet bij en daarom bestaat het niet, dat denk ik dan toch. Het hoofd met benen om vooruit te komen kan niet voelen en zo werkt het. Als ik uit een rij buiken die van mij aan zou moeten wijzen, zou ik compleet in paniek raken. Ik heb geen idee, die vol met key west lemon pie denk ik maar. Ik weet niet hoe ik eruit zie, zie alleen een verbogen silhouette in een spiegel waar ik een sticker met ‘dit is van mij’ op heb geplakt. Om me eraan te herinneren: dit is hoe het werkt.
Er is hier geen begin of eind. Kom binnen in mijn lichaam en loop direct naar het hoofd, daar gebeurt alles. Het is hier wollig, draden lopen door een lange gang met deuren dicht en soms op kieren en het waait er (het is tocht denk je, maar je weet ook van spint en hoe ze alleen zo binnenkomen, door de tocht, en hoe het anders toch zo leeg en onbewoond voelt binnen).
Ik heb te veel chocolade gegeten en voel hoe mijn lijf het niet eens is met die keuze. Ik voel buikpijn, voel het rommelen. Ik voel hoe ik op bed zit en dat mijn been slaapt als ik de een lang over de ander heen leg. Ik kan zelfs voelen hoe mijn hoofd licht is na zoveel suiker. Ik voel veel als ik erover nadenk, maar voel niet waar ik eindig of begin. Mensen zeggen weleens dat ik bij mijn gevoel moet blijven. Dat wil ik graag. Maar hoe moet ik in een gevoel gaan zitten, zonder te weten welke plooien in mijn huid kruipen als ik hurk om de branding aan te raken?
Ik ben een uitdijende ruimte. In een lange gang, achter deuren die dicht zijn, rekt laminaat zich alsmaar langer. Kraakt op steeds andere plekken. Alleen de plinten groeien niet mee. Ze plakken stug op de vloer waar ze aan vast geschroefd zijn. Kale muren met ontblote isolering groeien uit oprekkend parket. Een uitdijende ruimte, ik kan er eindeloos rennen.
Hoe doe je dat? Het in kaart brengen van een lichaam? Moet ik gaan liggen, mezelf nauwkeurig natrekken? Kan het ook met woorden? Misschien helpt het als ik een foto maak van waar ik het hoor kraken. Afgaan op geluid. Opschrijven anders, hoe er sproeten zitten op mijn rechterhand en ik op de onhandigste momenten de hik heb. Ik kan langs mijn lijnen tasten, ze precies zo aanraken dat het geen pijn doet. Maar waar deint de oever, hoe kom ik bij de branding?