Tesse Reversma

Het is best wel gek, mijn leven heeft de laatste tijd precies dezelfde rondes gemaakt als de MA ontbijtjes. Vooral in de liefde, eigenlijk. Eerst was ik vooral druk bezig met SCHAKELEN. Ik wist het niet zo goed ook, wat ik nou precies allemaal wilde. Ik kon andere mensen op romantisch gebied niet combineren met mijn eigen leven en ik heb mezelf vaak als envelopje om iemand anders leven heen gevouwen. Omdat ik dacht dat dat hoorde; het ging ook een beetje vanzelf. Mijn eigen prioriteiten schoten er compleet bij in. Alsof mijn gehele besef van waar ik zelf mee bezig was opeens licht-rood kleurde: die zie je niet met een roze bril.

Toen ik er genoeg van had, ging ik AFRONDEN. Dat moment leek vanzelf te komen, maar was grotendeels ingegeven door mijn verlangen naar controle. Dat had ik niet, als schakelend envelopje. Ik had vaste grond nodig om op neer te komen. Ik besloot, voor zover een mens het kan besluiten: romantische relaties passen nu niet in mijn leven. Opeens kwam er ruimte. Ik gebruikte het om te ademen. 

En niet alleen om te ademen, maar ook om te VERBINDEN. Die tentakels kregen opeens vrijheid, lucht! Hoefden zich niet vast te klampen aan eenieder die te dicht langs me liep. Ik kwam erachter hoeveel mooie/lieve/fijne mensen er al in mijn leven zijn. Ze zijn er gewoon al. Ik was al die tijd op zoek naar romantische verbinding, naar een persoon die me stevig vast kon houden zodat het voelde alsof ik de controle in dit leven hervonden had. Ik was zo druk op zoek naar traditionele/ouderwetse/goor intieme liefde, dat ik alle andere vormen van verbinding compleet uit het oog was verloren. 

Net zoals met romantische relaties, heb ik ook geen idee hoe ik andere relaties aan elkaar kan knopen. Maar wat ik wel weet: er komen vaak eettafels aan te pas. Het helpt in het verbinden met anderen, misschien omdat we erachter komen dat we allemaal honger hebben in de ochtend. Of allemaal van croissantjes houden of sinaasappelsap of allerminst koffie. Met praktisch alle mensen die dicht bij mij staan heb ik wel eens een ontbijt-date gehad. In de ochtend ben ik nog niet zo hard geworden door de dag. Ik kan me beter mengen, beter luisteren. Het is vroeg en ik heb gewoon nog niet zo veel te zeggen. Liever luister ik, zo tijdens het ontbijt. Misschien dat het daarom goed lukt me verbonden te wanen.

De foto hierboven heb ik gemaakt op vakantie in Zweden met mijn ouders en mijn broertjes. Ik had weer eens een gebroken hart, maar dat is niet wat ik mij van deze vakantie herinner. Ik herinner mij ochtenden zoals op de foto. Dat het warm was, het een warme ochtend was, we aan konden schuiven en iedereen zoveel te vertellen had ook al hadden we die avond daarvoor nog samen spelletjes gespeeld. Dat er plannen werden gemaakt, brood werd gesmeerd en vooral: dat we samen waren. Verbonden.