Tesse Reversma

Van wie zijn de ideeën?

Eén van de moeilijkste dingen in werken als zzp’er (en het leven) vind ik ergens afscheid van nemen. In het bijzonder het besluit nemen om ergens mee te stoppen. Gewoon, kappen. Loslaten. De handdoek in de ring gooien.

Ik doe het dan ook bijna nooit. Meestal begin ik aan ideeën met de intentie er voor altijd aan te blijven werken of in ieder geval tot het af is (en er vervolgens heel vaak kritisch naar te kijken en in mijn hoofd te veranderen). Maar een tijdje geleden besloot ik met twee vrienden te stoppen met een project. Het heette Wij Blijven Gezocht en het was een geweldig concept, aldus wijzelf, en een toevoeging aan het poëtische landschap van de stad (aldus wederom, wijzelf). Toch liep het niet. 

Het was een constant trekken, een dood paard op zijn benen zetten, de manen zorgvuldig borstelen om ze direct daarna weer volledig in de knoop te zien groeien. Niets ging vanzelf of werd op z’n minst makkelijker. We kregen er geen energie meer van en namen gezamenlijk het noodlottige besluit: we stoppen. Ik merkte dat ik het moeilijk vond een idee, waarvan ik nog steeds in de potentie geloofde, te beëindigen. Het voelt als falen.

Dan: als je bent gestopt met een idee of project, van wie wordt het dan? Waar ga je heen met gefaalde ideeën? Moeten we het afschrijven of is er iemand die het wil overnemen? En zo ja, willen wij dat dan? In delen zit kwetsbaarheid. Ik kan hier opschrijven dat ik egoïstisch ben, dat ik zowaar héél even dacht het project nooit met ook maar iemand te delen. Heel even wilde ik het opvouwen, in een schoenendoos stoppen en het begraven onder een mooie boom. Zo een langs de singel bijvoorbeeld, waar heel veel mensen langslopen maar alleen ik vervolgens weet dat er een schoenendoos met een goed idee onder ligt begraven.

Toch is dat niet wie ik ben. Het is ook niet hoe het werkt, ideeën voor jezelf houden. Het is fijn te weten dat we kunnen delen. Als we dat niet doen, wat blijft er dan ook nog over? Misschien is er niemand die ook maar iets met onze doodbloedende podcast te maken wil hebben, ik zou het begrijpen, maar er zat ook iets moois. Als iemand dat eruit haalt, het herkent in waarde, dan bestaat er toch niks waardevollers dan dat te delen?

Ik vind het fascinerend en pijnlijk te beseffen dat ik en mijn ego soms niet willen delen, maar wel voortdurend van gedeelde zaken willen profiteren. Zoals boeken in van die minibiebs bijvoorbeeld. Ik ben een boekennemer en geen -gever en dat is geen eigenschap om trots op te zijn. Toch onderstreept het: delen is niet makkelijk. Het is kwetsbaar en vergt moed, want je weet niet of je er iets anders voor terug krijgt. Krijg je ooit nog wel een ander goed idee? Vind je ooit nog een boek dat je mooi lijkt? Delen is dan ook geen transactie, het is een werkwoord waar vertrouwen uit vloeit.

 

Er zit liefde in. Het behoeft misschien wat oefening.